De donkere dagen van December komen er weer aan. De feestdagen van Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Deze voelen altijd zo dubbel voor mij.
Nu is December voor mij sowieso al niet de maand met de beste dagen. Die korte dagen, zo laat licht en zo snel donker, weinig daglicht, vaak ook met nat en grauw weer.
Maar toch hou ik ook van de gezelligheid. De verlichte bogen in de winkelcentra en de potsierlijke kerstmannen en Rudophs met arreslee in de straten. Bij de mensen binnen en overal in de tuinen de met lampjes gedecoreerde kerstbomen. De rijkelijk versierde etalages en vrolijke liedjes in de winkels.
Warmte, sfeer, gezelligheid. En ook het gemis…
Tradities
Een maand ook van tradities. In ons gezin hebben we dat altijd al gehad. Onze feestdagen waren een aaneenschakeling van tradities. Zo lang als ik me kan herinneren vierden we Sinterklaas met de hele familie bij mijn oma. Hadden we hele fijne, warme kerstdagen vol sfeer en gezelligheid met het gezin. En werd het oudjaar ook weer feestelijk uitgeknald met een groot gedeelte van de familie. Een mooie boom vol ballen, kaarsjes op tafel, het stalletje uitgestald, sfeervolle muziek op, om de beurt een plaat uitzoeken, een nachtelijk kerstontbijt met witte puntjes met ‘ezeltje’ (een soort doorgebakken rosbief). Mooie, fijne tradities. Echt genieten.
Vette streep
Tot dat daar een vette streep door heen kwam. Tot het jaar waarop de vriend van mijn zus met kerst ziek werd, met oudjaar in het ziekenhuis opgenomen werd en in Januari op zijn verjaardag kwam te overlijden, 28 jaar oud, kanker. Kerst was daarna kerst niet meer. We kregen andere ‘tradities’…
Het eerst jaar hebben we nog wel heel ongemakkelijk bij elkaar gezeten. Maar die stoel aan de kop van de tafel was en bleef zo leeg! Het jaar daarop zorgde mijn zus dan ook dat ze op reis was. De jaren van kerst ‘vieren’ daarna volgden steeds ditzelfde patroon. Steeds was er wel iemand op de vlucht. Dan weer was mijn zus op reis, dan weer had ik een reis geboekt en ook mijn ouders waren wel eens weg.
Weer samen kerst
Maar van lieverlee kwam er weer een bepaalde rust en acceptatie over ons heen. Een bepaalde tevredenheid. En hadden we weer behoefte om kerst samen met elkaar te vieren. We hadden het weer gezellig, die lege stoel stond niet meer aan de kopse kant maar had wat meer een aangeschoven functie gekregen. Was wel aanwezig maar niet meer zo prominent.
Met mams en mijn zus stonden we gezamenlijk uren in de keuken om tig-gangen-diners in elkaar te draaien. Een hobby van ons drieën. Heerlijk samen kokkerellen én bijkletsen. Onze vriendjes moesten maar aanschuiven en ook de handen uit de mouwen steken. Een fijn samen zijn.
Te veel lege stoelen
Totdat mijn zus kwam te overlijden. Voor mijn mams hoefde dat kerstgedoe niet meer. Haar verdriet en het gemis van mijn zus was groot. En ook ik voelde een gat en wist maar niet hoe ik dat kon opvullen. En 3 jaar later overleed mijn mams. Kerst was weer niet dat gezellige familiefeest waar ik vroeger altijd zo naar uit keek. De tafel kreeg veel teveel lege stoelen om tegen aan te gluren.
Toch kerst vieren
Tegelijkertijd hebben wij een dochtertje. Die ik wel ook een fijne, warme kerst gun. Die fijne sfeer, gezelligheid en warmte van December. Met een mooi versierde kerstboom, met kaarsjes, kerstliedjes via spotify en natuurlijk witte puntjes met ‘ezeltje’ bij het ontbijt. (Kom niet aan mijn ezeltje!) Ik wil haar heel graag onze tradities meegeven. Mijn beeld van een fijne, warme kerst. Iets om het hele jaar naar uit te kijken.
En het is fijn om samen te zijn. Ik geniet van de kerstdagen met mijn gezin. En probeer diezelfde kerstsfeer van uit mijn jeugd aan haar door te geven. Ik doe echt mijn best. Maar die lege stoelen blijven zo leeg. Het blijven de donkere dagen van December met een dubbel gevoel voor mij.