Waarom dit logo en díe naam Traan en een Lach?
Het logo uitgelegd:
Bol: De bolvorm zelf is een abstrahering van de vorm van een traan.
Bollen: De bollen samen vormen ook die abstracte vorm van een traan. Tegelijkertijd vormen de 4 bollen samen ook de abstracte vorm van een lach.
Grote bol – kleine bol: Je verlies gaat nooit bij je weg. Soms is het op de voorgrond, soms wat meer op de achtergrond. Maar het is altijd aanwezig.
De 4 bollen achter elkaar: Geven een dynamiek weer. Er zit een dynamisch proces in. Een groei om te leren leven met het verdriet.
De 4 bollen achter elkaar met de punt omhoog wijzend geeft een positief, stijgende lijn aan omdat uiteindelijk er weer een tevreden waardevol leven geleefd kan worden.
Kleurrijk: Je leven kan heel donker en grauw zien na een groot ingrijpend verlies. Ook ik ken die periodes van grauwheid. Maar ik hou van kleur! Wie wil nou geen kleur in het leven. De kleuren staan dan ook voor die positieve, kleurrijke toekomst die als een vergezicht voor ons ligt.
De naam Traan en een Lach uitgelegd:
Bij een ingrijpend verlies komt logischerwijs heel veel verdriet kijken waarbij de nodige tranen gehuild worden. Uiteindelijk is het de uitdaging om het leven weer op te pakken en weer met een (glim)lach in het leven te staan, ook al blijft het verdriet aanwezig.
In het omgaan met een verdriet, met een verlies, spelen sowieso emoties altijd een rol. Op elk moment van dat proces zijn er tranen en ook die lach. Dat kan vaak al direct bij het overlijden en de uitvaart zijn:
- Je denkt aan een grappig moment terug bij het organiseren van de uitvaart. Mooie herinneringen kunnen op komen bijvoorbeeld bij het uitzoeken van foto’s.
- Je neemt samen met veel naasten afscheid van een dierbare. Je staat daar vol tranen, maar toch verschijnt er ook die lach. Zoveel mensen die afscheid willen nemen van en respect willen tonen aan jouw dierbare.
- Je bent met familie bij elkaar. Lange tijd elkaar niet gezien, soms zelfs voor het laatst op de vorige uitvaart. Je vertelt een anekdote met een blije vrolijke inslag over de overledene. Of een heel ander verhaal en de mensen om je heen moeten lachen, je lacht zelf. Een glimlach, een grinnik of een (ok, iets onderdrukte) schaterlach.
- Je staat met vrienden bij elkaar afscheid te nemen van de vader of moeder van een goede vriend. Je praat met elkaar over de dood, verlies en verdriet. En het gesprek gaat verder, over koetjes en kalfjes. Vanzelf volgt ook een verhaal waarbij gelachen kan worden. Moet worden zelfs.
- En ook de tijd na de uitvaart is een periode van diepe rouw, verdriet en veel tranen. Het gemis, de pijn, het ‘nooit meer’. Maar ook die fijne herinneringen, die grappige gebeurtenis, die mooie en vrolijke, gelukkige momenten met elkaar. Die toveren ook een (glim)lach op je gezicht.
Steeds weer komt die dualiteit weer terug. En uiteindelijk gaan we weer leren leven. Gaan we weer genieten. Kunnen we weer lachen, ook al rolt er zo nu en dan nog steeds een traan.
Vandaar dat ik deze naam voor mijn praktijk heb gekozen.
Daarnaast is er ook de herinnering…
Mijn moeder wist dat ze zou gaan overlijden en wilde een kussen kopen voor ons dochtertje. Ze, mijn dochtertje, ging voor het eerst in een grote-meisjes-bed slapen én zou haar oma moeten missen.
Toen we in de winkel een kussen zagen liggen, wisten mijn mams en ik allebei meteen dat dat het moest worden: een rond geel kussen, een emoji, met een Traan en een Lach.
Het motto Leren leven met verdriet uitgelegd:
Daar kan ik eigenlijk heel kort over zijn.
Het is mijn visie dat het verdriet om een ingrijpend verlies nooit helemaal weg is. Steeds weer op verschillende momenten in je leven komt je verdriet weer op zetten. En zal je je verlies weer herinneren, heb je (weer) te aanvaarden dat ‘het’ gebeurd is en zal je weer verder gaan, verder moeten, met je leven.
En zo zal je van lieverlee leren dat om je verdriet niet te verdringen maar er ook niet in te verdrinken. Je leert te leven met je verdriet.