Ik zie geen hand voor ogen.
Wat is het donker hier.
Moet ik heen, moet ik weer?
Moet ik links, moet ik rechts?
Ik weet het echt niet meer.
Ik wacht en ik wacht maar.
Maar er verandert niets.
Met nog langer wachten kom ik er niet uit.
Ik moet het echt zelf gaan doen.
Diepe zucht... Vooruit!
Dan kom ik in beweging.
Ik begin te lopen. Stap voor stap vooruit.
Gaat dit ooit voorbij?
Wacht, wat zie ik daar?
Is daar licht in de verte voor mij?
Kan ik deze duisternis achter me laten?
De stappen worden groter.
Steeds sneller ga ik vooruit.
Steeds zekerder gaan mijn passen.
En dan ben ik eruit.
Er is weer licht om me heen.
Mooie kleuren ook.
Geen donkere duisternis meer.
Alleen het nachtelijk zwart die de kleuren juist mooier laat zijn.
Ik leef weer!– Marinka –
