Mijn mams huilde bij en om alles.
Was er een mooi sportmoment dan stonden de tranen in haar ogen, was er een prijsuitreiking dan liet ze een traan, bij boeken en diverse TV-momenten kon ze hoorbaar zitten sniffen en bij films kon ze onbedaarlijk zitten snikken. Zelfs bij een reclame hield ze het niet meer droog! Ik weet helaas niet meer welke reclame dat was, haha.
Respect
Mijn zus en ik vonden dat hilarisch. We lachten er om, we maakten grappen, boden haar zelfs lakens aan om haar tranen te drogen.
Nu heb ik alleen maar respect voor haar. Ze liet het gewoon komen ondanks ons geginnegap. Ze lachte oprecht met ons mee, maakte er zelf geintjes over, maar liet ze een volgende kaar gewoon weer komen. En accepteerde dat volledig van haar zelf.
Inmiddels ben ik wat ouder geworden. Heb ik het één en ander meegemaakt. Ben ik wat bewuster geworden van de impact die iets kan hebben of heb ik meer inzicht gekregen in mogelijke ingrijpende levenservaringen waar iemand mee te maken kan krijgen. Heb ik een kindje gekregen met alle mogelijke bijbehorende gevoelens van liefde, verantwoordelijkheid, zorg en angst. En/of ben ik wat gevoeliger voor gevoelens en emoties. Ik weet het niet. Waarschijnlijk alle factoren bij elkaar.
Want ook ik kan nu tranen met tuiten huilen bij films, boeken of mooie momenten op tv. Ook bij crematies of een afscheid. Zelfs bij prijsuitreikingen of behaalde prestaties. Het niveau van de reclame heb ik nog niet bereikt, maar laatst zaten mijn tranen hoog bij een tekenfilm! Een Tekenfilm ja!
Jaloers
En wat ben ik nu jaloers op haar. Want oh mai, wat vind ik het moeilijk om mijn tranen te laten gaan. Ik voel ze wel, ze komen wel degelijk op, mijn ogen worden vochtig, een snif in mijn neus of een snik in mijn keel… Maar daar stopt het. Stop ík het. Ik duw het terug. Het mag niet. Het kan niet. Het hoort niet. Er zit een bepaalde gêne bij… Het is raar.
En het is juist zo belangrijk je tranen te laten gaan!
Deze tranen, opgewekt door een boek of een film, appelleren aan een gevoel van jou, een bepaalde emotie die in je zit en die een weg naar buiten zoekt.
Het verdriet mág er wezen. Door je verdriet te ervaren, te ‘doorleven’ zoals ze dat wel eens zeggen, bewerk je je verdriet. Geef je het ruimte. De ruimte die het mag innemen. Door je emoties juist te beleven, bewust mee bezig te gaan, zowel de positieve als negatieve, geef je jezelf ruimte. Om (weer) te kunnen adem halen, te functioneren. Niet te verdrinken in je verdriet. Dan weet je ook dat je leeft!
En dat is zo belangrijk: Leef!
(Nou nog zelf ook deze wijze les ter harte te nemen en te leren aanvaarden.)